คนกับสัตว์

                คนนับว่าเป็นสัตว์ประเสริฐกว่าสัตว์ชนิดใดๆที่อยู่บนโลก ส่วนสิ่งที่ทำให้เกดความแตกต่างระหว่างคนกับสัตว์คือ คนนั้นเป็นสัตว์ประเสริฐนั้นจะมีจิตใจที่ดีงานมีน้ำใจ มีความละอายใจต่อสิ่งที่ไม่ดี ส่วนสัตว์นั้นไม่สามารถที่จะแยกแยะได้ว่าสิ่งไหนดีหรือสิ่งไหนเลว สิ่งไหนชั่วหรือสิ่งไหนร้ายไม่รู้จักคำว่าละอายต่อบาป

                แต่หากว่าเมื่อไหร่ที่คนเราไม่รู้จักคำว่า “ บาปบุญคุณโทษ “ รู้จักแต่คำว่าผลประโยชน์ เห็นแก่ตัว มัวเมากับอบายมุข คนเรานั้นก็จะไม่ต่างกับสัตว์เท่าใดนัก เราทุกคนนั้นเกิดมาเป็นคนนับว่ามีบุญมาก ฉะนั้นแล้วก็ควรจะประพฤติตนให้เสมือนคนมิใช่เสมือนสัตว์ ควรจะมีความเมตตา กรุณา รู้จักตอบแทนบุญคุณคน รู้จักให้อภัย รู้จักช่วยเหลือคนอื่น ถ้าทุกคนในโลกคิดได้แบบนี้โลกใบนี้ก็คงมีแต่ความสงบสุข ร่มเย็น ไม่มีสงคราม ไม่มีการแก่งแย่งชิงดี ไม่มีความเห็นแก่ตัวอีกต่อไป

                เพราะฉะนั้นเราควรจะสนับสนุนให้รุ่นน้อง รุ่นลูก รุ่นหลาน ให้ทำแต่ความดีปลุกฝังแต่สิ่งดีๆให้แก่ตัวพวกเขา แนะนำในสิ่งที่ดี เพียงเท่านี้บ้านเมืองก็สงบสุข ร่มเย็นและน่าอยู่มากขึ้นแล้ว